Kategorie
Aktualności PSYCHOLOG / LOGOPEDA Strefa rodzica ogłoszenia

Jak motywować dzieci do ćwiczeń logopedycznych w domu

Przykłady domowych ćwiczeń logopedycznych:

Ćwiczenia słuchowe – stanowią one bardzo ważną grupę ćwiczeń logopedycznych, ponieważ często opóźnienia czy zaburzenia rozwoju mowy pojawiają się na skutek opóźnień rozwoju słuchu fonemowego/ tzw. słuchu mownego/. Stymulując funkcje słuchowe przyczyniamy się do rozwoju mowy dziecka.

Przykłady dla dzieci młodszych:

  1. „Co słyszę?” – dzieci siedzą z zamkniętymi oczami i nasłuchują, rozpoznają odgłosy dochodzące z sąsiedztwa, ulicy.
  2. „Zgadnij, co wydało dźwięk?” – uderzanie pałeczką w szkło, fajans, metal, kamień, drewno itp. Toczenie różnych przedmiotów po podłodze / np. piłki, kasztana, kamienia/, rozpoznawanie odgłosu przez dzieci.
  3. Rozpoznawanie różnych przedmiotów w zamkniętym pudełku po wydawanym odgłosie – groch, kamyki, gwoździe, cukier, kasza itp.
  4. Uderzanie o siebie klockami, łyżeczkami, garnuszkami; uderzanie łyżeczką o pustą szklankę, o szklankę z wodą, klaskanie, darcie papieru, gniecenie papieru, przelewanie wody (z wysokości, z niska), drapanie po szkle, papierze, stole.
  5. Rozpoznawanie głosu, szmeru, źródła dźwięku – miejsca, kierunku, odległości, ilości dźwięków (dużo- mało), głośności ( cicho – głośno).
  6. Szukanie ukrytego zegarka, radia, dzwoniącego budzika.
  7. Rozróżnianie i naśladowanie głosów zwierząt: kota, psa, krowy, kury, koguta, kaczki, gęsi itp.
  8. Rozróżnianie odgłosów pojazdów: samochodu, pociągu, motoru, traktora itp.
  9. Rozpoznawanie po dźwięku różnych urządzeń domowych, np. odkurzacz, mikser, suszarka, pralka itp.

Przykłady dla dzieci starszych:

  1. Wyróżnianie wyrazów w zdaniu. ( stawiamy tyle klocków, rysujemy tyle kółeczek, klaszczemy tyle razy ile słów słyszy dziecko w wypowiadanym zdaniu).
  2. Wydzielanie sylab w wyrazach poprzez wystukiwanie sylab, wyklaskiwanie, badanie ile razy opadnie żuchwa / na ręce/ przy wybrzmiewaniu sylab.
  3. Nazywanie obrazków – dziecko kończy wyraz po pierwszej sylabie wypowiedzianej przez logopedę, nauczyciela, rodzica, a potem odwrotnie – dziecko zaczyna.
  4. Dzielenie na sylaby imion dzieci / na początku łatwych/.
  5. Wyszukiwanie imion dwu- i trzysylabowych.
  6. Wyszukiwanie słów z podaną sylabą.
  7. Rozpoznawanie określonej sylaby w rozsypance sylabowej, np. ba, pa, ta, da, la, ra.
  8. Wyszukiwanie imion rozpoczynających się od samogłoski, następnie od podanej spółgłoski.
  9. Wydzielanie spółgłosek nagłosowych przez przedłużanie nagłosu, np. ssssamolot, szszszafa. Przy pomocy ilustracji – wyszukiwanie przedmiotów, których nazwy rozpoczynają się na daną głoskę.
  10. Wydzielanie spółgłoski wygłosowej.
  11. Dzielenie na głoski łatwych a następnie coraz trudniejszych słów.
  12. Ćwiczenia z paronimami: bułka – półka, domek –Tomek, koza – kosa itp.
  13. Rozróżnianie mowy prawidłowej od nieprawidłowej

Ćwiczenia oddechowe poprawiają wydolność oddechową, sprzyjają wydłużaniu fazy wydechowej, co powoduje poprawę jakości mowy. Ćwiczenia prowadzone są najczęściej w formie zabawowej, przy wykorzystaniu różnych środków, np. piórek, piłeczek, wody mydlanej, chrupek, wiatraczków itp. Są także wplatane w opowieści i zabawy ruchowe.

Przykłady:

  1. Wdech nosem ( usta zamknięte) i wydech ustami.
  2. Dmuchanie na płomień świecy.
  3. Dmuchanie na piłeczkę pingpongową, wyścigi piłeczek.
  4. Dmuchanie na kulkę z waty, na wiatraczek.
  5. Chłodzenie „gorącej zupy” – dmuchanie ciągłym strumieniem.
  6. „Zdmuchiwanie mlecza” – długo, aż spadną wszystkie nasionka.
  7. Chuchanie na zmarznięte ręce.
  8. Naśladowanie lokomotywy – wydmuchiwanie „nadmiaru pary” – ffff, szszsz.
  9. Naśladowanie balonika – wypuszczanie powietrza z jednoczesnym odgłosem „ sssss”.
  10. Nadmuchiwanie balonika.
  11. Naśladowanie syreny – „ eu-eu- eu”, „ au-au-au” – na jednym wydechu.
  12. Wyścigi chrupek – dmuchanie w parach.
  13. Dmuchanie na piórko, aby nie spadło.
  14. Liczenie na jednym wydechu.
  15. Powtarzanie zdań na jednym wydechu – najpierw krótkich, potem coraz dłuższych.
  16. Powtarzanie zdań szeptem.
  17. Naśladowanie śmiechu różnych osób:
  • staruszki: che- che- che
  • kobiety – wesołe cha- cha- cha
  • mężczyzny – rubaszne ho- ho- ho
  • dziewczynki – piskliwe, chichotliwe chi- chi- chi.

Ćwiczenia motoryki narządów artykulacyjnych

U większości dzieci z wadą wymowy występuje obniżona sprawność narządów artykulacyjnych / języka, warg, policzków, podniebienia miękkiego/. Czasem przyczyną wady wymowy są nieprawidłowości w budowie anatomicznej narządów mowy, np. zbyt krótkie wędzidełko podjęzykowe, przerośnięty język, zbyt duża masa języka, rozszczep wargi itp. Przyczyną bywają także, szczególnie u dzieci młodszych, nieprawidłowe nawyki związane z połykaniem lub oddychaniem. Konieczne są w tych wszystkich wypadkach ćwiczenia motoryki narządów mowy oraz ćwiczenia prawidłowego połykania. Optymalną sytuacją byłoby, gdyby ćwiczenia prowadzone były według zaleceń logopedy.

Ćwiczenia logopedyczne początkowo powinny być wykonywane przy kontroli wzrokowej – przed lustrem, stopniowo przechodząc do ćwiczeń bez kontroli wzroku. Większość ćwiczeń wymaga wielokrotnego powtarzania, więc konieczne jest stosowanie metod zabawowych podczas ćwiczeń oraz zmiany środków używanych przez logopedę.

Ćwiczenia warg:

  1. Wymawianie na przemian „ a-o” przy maksymalnym oddaleniu od siebie wargi górnej i dolnej.
  2. Oddalanie od siebie kącików ust – wymawianie „ iii”.
  3. Zbliżanie do siebie kącików ust – wymawianie „ uuu”.
  4. Naprzemienne wymawianie „ i – u”.
  5. Cmokanie.
  6. Parskanie/wprawianie warg w drganie/.
  7. Masaż warg zębami ( górnymi dolnej wargi i odwrotnie).
  8. Dmuchanie na płomień świecy, na watkę lub piłkę pingpongową.
  9. Układanie ust jak przy wymowie samogłosek ustnych, z wyraźną, przesadną artykulacją warg, np. w kolejności: a-i-o-u-y-e, u-a-i-o-e-y, o-a-y-i-u, e-y-i-o-a-u, u-i-y-a-o.
  10. Wymowa samogłosek w parach: a-i, a-u, i-a, u-o, o-i, u-i, a-o, e-o itp.
  11. Wysuwanie warg w „ ryjek”, cofanie w „ uśmiech”.
  12. Wysuwanie warg w przód, następnie przesuwanie warg w prawo, w lewo.
  13. Wysuwanie warg w przód, następnie krążenie wysuniętymi wargami.

Ćwiczenia języka:

  1. „Głaskanie podniebienia” czubkiem języka, jama ustna szeroko otwarta.
  2. Dotykanie językiem do nosa, do brody, w stronę ucha lewego i prawego.
  3. Oblizywanie dolnej i górnej wargi przy ustach szeroko otwartych / krążenie językiem/.
  4. Wysuwanie języka w przód i cofanie w głąb jamy ustnej.
  5. Kląskanie językiem.
  6. Dotykanie czubkiem języka na zmianę do górnych i dolnych zębów, przy maksymalnym otwarciu ust / żuchwa opuszczona/.
  7. Język wysunięty w kształcie grota wykonuje poziome ruchy wahadłowe od jednego do drugiego kącika ust.
  8. Rurka – wargi ściągnięte i zaokrąglone unoszą boki języka.
  9. Język lekko wysunięty opiera się na wardze dolnej i przyjmuje na przemian kształt „łopaty” i „grota”.
  10. Ruchy koliste języka w prawo i w lewo na zewnątrz jamy ustnej.
  11. Oblizywanie zębów po wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni dziąseł pod wargami. Usta zamknięte.

Ćwiczenia usprawniające podniebienie miękkie:

  1. Wywołanie ziewania przy nisko opuszczonej szczęce dolnej.
  2. Płukanie gardła ciepłą wodą.
  3.  „Chrapanie” na wdechu i wydechu.
  4. Głębokie oddychanie przez usta przy zatkanym nosie i odwrotnie.
  5. Wymawianie połączeń głosek tylnojęzykowych zwartych z samogłoskami, np. ga, go, ge, gu, gy, gi, gą, gę, ka, ko, ke, ky, ki, ku, ak, ok, ek, ik, yk, uk…
  6. Wypowiadanie sylab /jak wyżej/ i logatomów: aga, ogo, ugu, eke, yky, ygy, iki, igi, ogo, egę itp.
  7. Nabieranie powietrza nosem i zatrzymanie w jamie ustnej. Policzki nadęte. Początkowo nadymać policzki z zatkanym nosem, a następnie próbować połykać powietrze.

Ćwiczenia policzków:

  1. Nadymanie policzków – „ gruby miś”.
  2. Wciąganie policzków – „chudy zajączek”.
  3. Nabieranie powietrza w usta i zatrzymanie w jamie ustnej, krążenie tym powietrzem, powolne wypuszczanie powietrza.
  4. Naprzemiennie „gruby miś” – „chudy zajączek”.
  5. Nabieranie powietrza w usta, przesuwanie powietrza z jednego policzka do drugiego na zmianę.

Ćwiczenia prawidłowego połykania

Wyrobienie nawyku połykania z językiem ułożonym na wałku dziąsłowym:

  1. Unoszenie języka na wałek dziąsłowy za górnymi zębami przy otwartych a następnie zamkniętych ustach.
  2. Lizanie czubkiem języka wałka dziąsłowego.
  3. Trzymanie czubkiem języka cukierka tik-tak przy wałku dziąsłowym, jednoczesne połykanie śliny.
  4. Ćwiczenie jak wyżej z kawałeczkiem czekolady przyklejonym do wałka dziąsłowego.

Kategorie
PSYCHOLOG / LOGOPEDA

PSYCHOLOG I LOGOPEDA

Godziny pracy psychologa przedszkolnego

Poniedziałek 8.00- 16.00
Wtorek 13.00-16.00
Zapraszamy do kontaktu wszystkich zainteresowanych rodziców. Na konsultacje należy zapisać się mailowo na adres psycholog@przedszkole1.reda.pl

Psycholog przedszkolny oferuje wsparcie w sytuacjach:

  • Trudności wychowawczych (m.in porady wychowawcze, strategie wzmacniania i wygaszania zachowań, nadużywanie urządzeń mobilnych),
  • Sytuacje kryzysowe (m.in. przemoc, żałoba, rozwód, wydarzenia traumatyczne),
  • Zaburzeń zachowania (m.in agresja, zachowania opozycyjno- buntownicze),
  • Zaburzeń lękowych (m.in nadmierne wycofanie, przedłużające się trudności adaptacyjne),
  • Zaburzeń emocjonalnych i społecznych (m.in deficyt umiejętności społecznych),
  • Innych sytuacjach trudnych dla dziecka i całego systemu rodzinnego 

W ramach profilaktyki wszystkie przedszkolaki uczestniczą w zajęciach warsztatowych z psychologiem wspierających umiejętności społeczne.Zajęcia profilaktyczne mają na celu, poprzez ciekawe, oparte na zabawie metody, pomóc dzieciom w opanowaniu potrzebnych umiejętności. Przedszkolaki przy pomocy pacynkowych lalek (Jacka i Agatki) mają okazję obserwować modelowe zachowania, a następnie odtwarzać je, co zwiększa prawdopodobieństwo pojawienia się właściwych zachowań i postaw w życiu codziennym. Poprzez wspólne gry, konkursy i zabawy dzieci będą uczyć się rozpoznawania i nazywania emocji, aby następnie móc właściwie je wyrażać. Psycholog pracuje indywidualnie z dziećmi objętymi pomocą pedagogiczno- psychologiczną.

Czym zajmuje się logopeda?

Logopeda to specjalista, który zajmuje się diagnozą, stymulacją rozwoju mowy,
terapią zaburzeń (m.in. artykulacji, mowy, głosu, języka pisanego, karmienia i połykania a także zaburzeń powstałych na podłożu neurologicznym) oraz profilaktyką.

Uwaga! Logopeda zajmuje się nie tylko korekcją wad wymowy. Pracuje także z dziećmi z dysleksją (bądź zagrożeniem dysleksji), opóźnionym lub niedokończonym rozwojem mowy, różnymi problemami neurologicznymi, z afazją, autyzmem, zespołem Aspergera. Pomaga też dzieciom dwujęzycznym.

Godziny pracy i kontakt  do logopedy:

Poniedziałek 11:00 – 15:30

Wtorek 8:00 – 12:30

Środa 8:45 – 12:45

Czwartek 12:00 – 15:30

Piątek 9:00 – 13:30

Konsultacje w każdy poniedziałek od 15:30 – 16:30 (po wcześniejszym umówieniu się na konkretną godzinę)

mail : logopeda@przedszkole1.reda.pl

Zapraszam na konsultacje rodziców dzieci 5,6 letnich objętych pomocą logopedyczną,

 oraz rodziców dzieci młodszych. 

Etapy rozwoju mowy dziecka:

Wyniki najnowszych badań udowadniają, że dzieci uczą się języka ojczystego już w brzuchu mamy. Po urodzeniu rozpoznają jego melodię, intonację, uspokajają się przy znanych sobie brzmieniach i są na nie wyczulone. Każdy, kto miał okazję opiekować się choć przez chwilę noworodkiem lub niemowlęciem, wie, że komunikują się z nami o wiele wcześniej niż wypowiedzą swoje pierwsze słowo. Dziecko uczy się języka na swój własny sposób, ale w procesie nabywania mowy możemy wyróżnić uniwersalne dla wszystkich etapy. Podobnie jest w rozwoju ruchowym: w pewnym momencie oczekujemy podnoszenia główki, przekręcania się z pleców na brzuch, pełzania, raczkowania, siadania i w końcu chodzenia. Najogólniej rozwój mowy możemy podzielić na cztery etapy:

  • Okres melodii – rozwój mowy od urodzenia do 1. roku życia

Początkowo dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku, po którym można rozpoznać, czego potrzebuje. Około 7.-8. miesiąca życia dziecko zaczyna reagować na mowę, rozróżnia już melodię mowy, tzn. na podniesiony ton reaguje płaczem, a na mowę cichą, pieszczotliwą – uśmiechem i zadowoleniem. Około 10. miesiąca życia pojawiają się echolalie. W tym okresie dziecko zaczyna przejawiać tendencję do powtarzania własnych i zasłyszanych słów. Zaczyna też kojarzyć wielokrotnie powtarzane dźwięki ze wskazywaniem odpowiedniej osoby lub przedmiotu.

Około 12. miesiąca życia dziecko zaczyna rozumieć, co do niego mówimy, reaguje na swoje imię, jest w stanie zrozumieć dużo więcej, niż samo potrafi powiedzieć. Pojawiają się już nawet pierwsze wyrazy wypowiadane ze zrozumieniem. Co ciekawe, rozwój mowy w okresie melodii postępuje zazwyczaj równolegle z rozwojem fizycznym. W fazie głużenia dziecko potrafi już unosić głowę, gaworzeniu towarzyszy umiejętność siadania, pierwszym wyrazom – pozycja pionowa i stawanie na nóżki.

  • Okres wyrazu – rozwój mowy u dziecka od 1. do 2. roku życia

W tym okresie maluszek rozumie o wiele więcej słów, wyrażeń i zdań, niż jest w stanie samodzielnie wypowiedzieć. W słowniku dziecka pojawiają się samogłoski, takie jak: a, u, i, e, oraz spółgłoski: p, b, m, t, d, n, ś, ć, czasem także ź, dź. Ważną rolę odgrywają również onomatopeje, np. mu, hau-hau, miau itp. Powinniśmy się spodziewać takich wyrazów, jak: mama, tata, papa, am. Dziecko początkowo upraszcza budowę słów, wymawiając pierwszą sylabę lub końcówkę wyrazu, np. miś – mi, daj – da, jeszcze – eszcze, zobacz – ać. Zamiast całych wyrazów artykułuje tylko ich konkretne części – zazwyczaj sylabę akcentowaną w danym słowie. Zdarzają się także wyrażenia dźwiękonaśladowcze, takie jak: hau (na psa) czy bmmmm (na auto).

Między 14. a 15. miesiącem życia dziecko zaczyna wymawiać coraz więcej pojedynczych wyrazów. Jest to spowodowane zarówno szybkim rozwojem ruchowym, jak i umysłowym. Maluch zaczyna chodzić, rozwija spostrzegawczość i pamięć, jednocześnie intensywnie poznając otaczający świat i nazywając interesujące je przedmioty.

  • Okres zdania – mowa u dziecka od 2. do 3. roku życia

Między 2. a 3. rokiem życia następuje rozkwit mowy dziecka. Dziecko zaczyna budować zdania. Początkowo tworzy zdania proste, złożone z dwóch, trzech wyrazów, następnie przechodzą one w dłuższe, cztero- lub pięciowyrazowe wypowiedzi. Pierwsze zdania są twierdzące, jednak wkrótce pojawiają się także zdania pytające i rozkazujące. Dziecko używa wielu rzeczowników; czasowniki początkowo używane są w formie bezokolicznika. Przypadki zwykle stosuje niepoprawnie. Trudne głoski zastępuje głoskami łatwiejszymi. Dziecko potrafi rozpoznać błędnie wypowiedziane słowa, a także je poprawić. Świadczy to o różnicowaniu słuchowym prawidłowej i nieprawidłowej wymowy słów. Na tym etapie mowa jest zrozumiała zarówno dla najbliższych i dla otoczenia. W tym okresie prawidłowo powinny być wymawiane spółgłoski: p, b, m, f, w, k, g, h, t, d, n, l, oraz samogłoski ustne: a, o, u, e, y, i, a, czasem nosowe: ą, ę. Pod koniec tego okresu pojawia się: s, z, c, dz, które wcześniej było zastępowane przez dziecko: ś, ź, ć, dź.

  • Okres swoistej mowy dziecka – rozwój mowy dziecka od 3. do 7. roku życia

W tym okresie rozwój mowy malucha ciągle postępuje. Słownictwo jest coraz bardziej rozbudowane, rozwija się umiejętność tworzenia zdań złożonych. U czterolatków w dalszym ciągu występują zniekształcenia, ale w nieco mniejszym stopniu. Pojawiają się neologizmy. Dziecko 3-letnie potrafi już się porozumieć z otoczeniem; jego mowa jest już w dużym stopniu ukształtowana, jednak często pojawiają się jeszcze błędy.

3-latek powinien już wymawiać wszystkie samogłoski ustne i nosowe, spółgłoski p, b, m, f, w, ś, ź, ć, dź, ń, k, g, h, t, t, d, n, l, ł, j. Pojawiają się również głoski takie jak s, z, c, dz. Dziecko umie wypowiadać większość z tych głosek poprawnie w izolacji, a w mowie potocznej zastępuje je głoskami łatwiejszymi. Dziecko zmiękcza głoski s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż na głoski ś, ź, ć, dź.

Najczęstsze błędy językowe u 3-latków, które mogą utrzymywać się nawet do 5. roku życia, to:

  • tworzenie nowych wyrazów, np. zadzwonić + telefonować – zatelefonić,
  • opuszczanie sylaby początkowej lub końcowej: zupa pomidorowa – zupa midolowa,
  • przestawianie głosek w wyrazie (brama – mabra),
  • głoska r może być wymawiana jako j, l lub ł,
  • zamiast f dziecko często wymawia ch i odwrotnie.

Dziecko 4-letnie:

  • potrafi rozróżniać przeszłość i przyszłość, zadaje mnóstwo pytań,
  • utrwala wymowę spółgłosek s, z, c, dz, przestaje je zamieniać na ich zmiękczone odpowiedniki ś, ż, ć, dż,
  • głoski sz, ż, cz, dż może wymieniać na s, z, c, dz – jest to tzw. seplenienie fizjologiczne,
  • może wymawiać głoskę r, choć jej brak nie powinien jeszcze niepokoić,
  • może pojawić się u niego tzw. hiperpoprawność związana z opanowywaniem nowych, trudnych głosek, np. zastępowanie głosek s, z, c, dz, przez sz, ż, cz, dż – np. sztół, czukierek.

Dziecko 5-letnie:

  • mówi zrozumiale, jego wypowiedzi są rozbudowane,
  • potrafi już bezbłędnie powtórzyć sz, ż, cz, dż, choć w dłuższych wypowiedziach mogą wciąż być zastępowane przez s, z, c, dz,
  • wymawia głoskę r (zdarza się, że pojawia się ona dopiero w tym okresie),
  • chętnie poprawia innych i samego siebie, szukając prawidłowego brzmienia wyrazu,
  • tworzy wypowiedzi uwzględniające kolejność zdarzeń i zależności przyczynowo-skutkowe, są one zwykle poprawne gramatycznie,
  • potrafi zrozumieć i wyjaśnić znaczenie słów, opisać cechy przedmiotów; wie, do czego służą.

Dziecko 6-letnie:

  • powinno już prawidłowo wymawiać wszystkie głoski oraz powinno mieć opanowane mówienie,
  • umie określać położenie przedmiotu względem otoczenia przy pomocy przyimków (nad, pod, obok, między, wewnątrz), powinno poprawnie wymawiać wszystkie dźwięki, nawet te najtrudniejsze do opanowania, czyli głoski sz, ż, cz, dż oraz r,
  • potrafi samodzielnie wymyślać wyrazy rozpoczynające się na daną głoskę,
  • umie wyklaskiwać liczbę sylab w wyrazie
  • umie porównywać (odnajdywać różnice i podobieństwa) oraz klasyfikować przedmioty pod względem wielkości, kształtu, koloru, ciężaru, funkcji użytkowej,
  • dokonuje analizy i syntezy słuchowej wyrazów o prostej budowie fonetycznej (tzw. głoskowania),
  • wyodrębnia głoski na początku, na końcu i w środku wyrazu,
  • określa kierunek (do tyłu, na wprost, w bok).

Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że każde dziecko rozwija się we własnym, tempie i niewielkie opóźnienia w rozwoju mowy nie powinny być powodem do niepokoju. Rozwój mowy zależy od różnych czynników. Psychofizyczny rozwój dziecka oraz wpływ środowiska odgrywają w kształtowaniu się mowy największą rolę. Opóźnienia we wchodzeniu w poszczególne etapy rozwoju mowy nie powinny przekraczać 6 miesięcy – w innym przypadku konieczna jest konsultacja z logopedą. Pomoc specjalisty może być potrzebna również w sytuacji zaobserwowania u dziecka nieprawidłowości mowy, takich jak np. Jąkanie. Czasami zaleca się także konsultacje ze specjalistami innych dziedzin – jak chociażby audiologia.

Terapia logopedyczna to proces długotrwałej i żmudnej pracy, wymagającej systematyczności i cierpliwości od osoby ćwiczącej i jej otoczenia.

Zajęcia logopedyczne w przedszkolu

We wrześniu w grupach starszych (4,5,6 latków) jak  i w październiku w grupach młodszych (3 latki) przeprowadzane są badania przesiewowe, które mają na celu wyłonienie dzieci do terapii logopedycznej, która rozpoczyna się od października. Czas trwania zajęć uzależniona jest od indywidualnych możliwości i potrzeb dziecka. Terapia prowadzona jest indywidualnie oraz w grupach (do 4 osób). Oprócz tego od października ruszają cotygodniowe warsztaty logopedyczne w grupie 3-latków, a dwa razy w miesiącu w grupie 4-latków.

Cele warsztatów logopedycznych:

  • usprawnianie pracy mięśni aparatu artykulacyjnego,
  • nauka i kontrola sposobu oddychania,
  • poszerzanie słownika biernego i czynnego dzieci,
  • nauka słuchania ze zrozumieniem,
  • usprawnianie motoryki małej,
  • nauka kontroli głosu (ćwiczenia z zakresu emisji głosu),
  • nauka rytmizacji (sylabizowanie, wyklaskiwanie, tupanie i klaskanie do rytmu itp.),
  • usprawnianie wrażliwości słuchowej, ćwiczenia pamięci słuchowej,
  • „kąpiel słowna”, uwrażliwianie dzieci na piękno mowy polskiej (kontrola błędów językowych),
  • zachęcanie do aktywności werbalnej i wyrażania swoich opinii,
  • integracja grupy poprzez zabawy grupowe.
Skip to content